سلام.

بعد از این غیبت طولانی و اینکه شرمنده ی عزیزانی شدم که بهم سر زدن و من نتونستم جوابی بدم چندان دست پر نیمدم

اول از هر چیز مرسی که اومدید.به بلاگهاتون سر زدم اما اینقدر فکرم شیلنگ تخته می ندازه که نمی تونم پیام قابل خوندنی بزارم.متاسفم و جبران می کنم

نمی دونم بگم این سفر ۲ماهه خوب بود یا نه؟!هر چی بود پر از درد بود و خنده.

تا حالا شده یه جاهایی برای یه کسایی تا عمق وجودت به درد بیاد؟

اون حرف می زد و من مات و مبهوت نگاش می کردم.فکر می کردم بزرگ شده.مدتها بود که فکر می کردم دیگه بزرگ شده.اما فهمیدم بزرگ یا کوچیکش مهم نیست.مهم اینه که اون داره حماقت می کنه و من نمی تونم اینو بهش بفهمونم...

ازم پرسید نظرت چیه؟این بار تنها دفعه ای بود که بی عذاب وجدان فکر می کردم محترمانه ترین جواب مناسبش اینه:خفه شو

موی لخت.تو اینو دوست داری مگه نه؟این تنها چیزیه که من بهش فکر نمی کنم...

گفتم صادق باش..مترسک وار خندید...گفت خیلی وقته فراموش کردم...

ساکت بودم...ساکت بودم...و باز ساکت بودم...اما تو هیچی نمی فهمی...من حرف هم می زنم تو نمی فهمی...پس فرق سکوت و حرف من چیه؟

خوبه که اینجام....بیچاره اون...بیچاره تو...

خدایا کمک...شاید help ...برای من که فرق نداره...مهم اینه که به دادم برسی...می دونم که کمکم می کنی...

به همه کمک کن...می دونم که می کنی...

تو بگو چرا؟تو بگو چی می شه؟برای من تو با شما فرقی نداره...تو بگو تا کجا؟

هیچ وقت بهتر از این نبودم....

قول می دم این دفعه محبت همه رو جبران کنم